او از مدافعان خرمشهر قهرمان بود و هزاران داغ و سوز نگفته از جوانمردیها و شهادتها و سقوط شهر بر دل صبورش داشت اما وقتی در عملیات فتح الفتوح و آزادسازی بستان قهرمان، سردار محمدعلی جعفری به شهادت رسید حال و روزش دگرگون شد و
دیگر آن معلم همیشگی نبود
کلاسهای درسش بوی خون و باروت و شهادت میداد
مشخص بود بیقرار است.

هیچ وقت اشکهای پاک و معصومانه اش را در فراق او از یاد نمیبرم.

دیگر هیچ دل خوشی نسبت به دنیا و مطامع و زببایی هاش نداشت و  تمام اوقاتش صرف خدمت به شاگردان محروم اش شد.

از هر فرصتی برای رفتن به جبهه استفاده میکرد.

معلم ما دیگر معلم درس مدرسه ی دنیا نبود حرفها و اعمالش بوی رفتن میداد.

در سال 1365 بار دیگر به جبهه اعزام شد. در جبهه هم آرام و قرار نداشت سعی میکرد با تمام توان کاری بانجام برساند.
وقتی متوجه شد لودرچی در خط مقدم جبهه ی فاو بشهادت رسیده و کسی از سنگرسازان بی سنگر نیست تا جایگزین او بشود بی درنگ اعلام آمادگی کرد و علیرغم میل فرماندهی جایگزین راننده ی لودر شد.
یکی از زیبایی های دفاع هشت ساله ی ما این بود که همه رزمنده بودند و نمیتوانستی بسیجی ار از فرمانده تشخیص بدهی .

از سر شب تا نزدیک اذان صبح خاکریزها و ترکش گیرهای خط مقدم جبهه ی فاو را ترمیم کرد تا آسیب کمتری به رزمندگان اسلام برسد. 

من آن شب از ساعت دو تا چهار پست داشتم حتی یک لحظه هم صدای لودر آرام نگرفت و با جدیت کار میکرد.

بعثیان عفلقی از سرو صدای لودر به وحشت افتاده بودند و مرتب منطقه را با انواع سلاحهای سبک و سنگین می کوبیدند ولی راننده ی لودر هیچ تفاوتی برایش نمیکرد و یک لحظه هم از حرکت باز نایستاد.

وقتی برای نماز صبح وضو میگرفتم دیگر صدای لودر و لودرچی شجاعی که از سرشب تا نزدیک اذان صبح کار میکرد نمی آمد!

از همسنگرانم سؤال کردم بالاخره لودرچی خسته شد و رفت؟
با بغض سنگینی گفتند بله رفت ولی خسته نشد ، نیمساعتی است که لودرش را زدند و شهید شد .

دلم گرفت و همانند فرمانده عظیم  اشکم جاری شد اگر چه نمیدانستم کیست ولی از تلاش شجاعانه اش در زیر آتش سنگین و همه جانبه ی دشمن حیف دانستم که بشهادت برسد.

پس از گذشت سالیان طولانی هنوز صدای ناله های شبانه لودر که در فضای جبهه ی فاو می پیچید در گوشم طنین انداز است . 

آری این جهادگر و سنگرساز بی سنگر جبهه فاو همان معلم بیقرار مدرسه بود که بالاخره راهی برای خودش به بهشت برین گشود و از مکتب درس مولای شهیدان چه زیبا فارغ التحصیل شد.

پدر گرامیش این فراق را خیلی تاب نیاورد و در کوتاه مدتی به فرزند برومندش پیوست و مادر شیرزنش یادگارانش را به سرمنزل مقصود رساند و در بهشت عزیزترین فرزندش را در آغوش گرفت .

و حالا ماییم و یک راه طولانی مانده از شاهراه عشق شهیدان به پاکی و راستی و درستی تا قله های بلند عشق الهی . 

دوم آبان سالروز شهادت معلم بی ادعا و مخلص مان شهید کریم جعفری است که حقیقتا کریم بود و با حقوق ناچیز معلمی است برای دانش آموزان محروم مدرسه اش کتاب و دفتر و لباس و کفش میخرید و سهم ناچیزی از حقوقش را صرف زندگی خودش میکرد.

روحش متعالی و آرام و هم نشین با شهیدان کربلا و مولای شهیدان باد.
انشالله

آخرین بار وقت عقب نشینی دیدمش !
بین ما یک کانال بزرگ بود مثل فاصله ی اخلاص و بندگی مان به مولا !
لبخند شیرینی بر لبان خسته اش موج میزد .
گفتم عزیز خوبی ؟ گفت عالی
گفت خشابهایم تمام شده خشاب اضافه نداری ؟
گفتم یک خشاب رسام چهل تائی از عراقیها برداشته ام بدردت میخوره ؟
با خوشحالی تمام گفت : بندازش
خشاب را برایش پرتاب کردم آن را برداشت و بروی کلاشینکف اش گذاشت و میخواست برود . گفتمش کجا ؟ داریم عقب نشینی می کنیم  ! بیا برویم

گفت : شما بروید ما هستیم .!
فرصت مکالمه ی بیشتر نبود در بین آن همه همهمه و شلوغی و سروصدای تیرو انفجار از هم جدا و گم شدیم .
عزیز راست می گفت او و خیلی ها ماندند تا ما بتوانیم بیائیم تا بتوانیم بمانیم !

اما سالهای طولانی گذشت و هیچکس نمیدانست سرنوشت عزیز چیست ؟
وقتی اسرا را آزاد کردند بیش از همیشه چشم براه عزیز بودیم و اما چشمان پاک و معصوم مادرش به در ماند و عزیز بین اسرا نبود و نیامد !

چقدر انتظار سخت است حال اگر طولانی باشد که دیگر کشنده است !هیچکس دلش نمی آمد تا بگوید عزیز شهید شده است او که دیگر به هیچ وجه نمی پذیرفت تا بخودش بقبولاند فرزند دلبندش بدست صفاک ترین صفاکان عالم به شهادت رسیده باشد !

اما این چشم انتظاری سخت و جانکاه و طولانی سیزده سال طول کشید و  مشتی استخوان در تابوت شد امید مادر !

آن شبی که بدن خسته اما سرافراز شهید عزیزدشت بزرگ را به شهر آوردند و تابوتش را در منزل شهید به وداع آخرین گذاشتند مادر دلسوخته اش نتوانست دل بکند و گفت :
بگذارید امشب عزیز میهمان خانه ی ما باشد آخر مگر میشود درد دل مادر و فرزندی و فراق سیزده ساله را در یکی دوساعت گفت؟
و تا صبح نمیدانم بین این مادر و فرزند چگونه گذشت و چه درددلهائی با هم کردند .

خدایا ایمان دارم که روزی صاحب مان خواهد آمد و تقاص این دردها را خواهد گرفت .

مادرم می گفت : همیشه به مادر عزیز میگویم تو زینب دورانی با این داغ و مصیبت سخت و چشم انتظاری خم به ابرو نیاورده ای و همانند کوه استواری .
می گفت : مادر عزیز گفت جلوی دیگران کمتر گریه می کنم تا برداشت اشتباهی و تصور ضعف نکنند .
شبی که ابوی شهید عزیز را تا بهشت بدرقه میکردیم گفت :
دا غلام زحمتی دارم و حقیر با اشتیاق اوامرش را اطاعت کردم و از او خواستم تا از عزیز بخواهد مرا شفاعت کند و او گفت :
تا زنده هستم برایت دعا میکنم .
و این وامانده ی درمانده چقدر همیشه به این قول مادر عزیز دلخوش و امیدوار و سرمستم .

آری مادر شهید گرانقدر جبهه های عشق و ایثار با اصرار فراوان و با حال ناخوشی که داشت و علیرغم مخالفتهای فرزندانش ، به زیارت اربعین مولا مشرف شد و پس از بازگشت از این سفر معنوی عاشقانه که از نشانه های مومن واقعی است به آرزوی دیرینه اش که زیارت فرزند دلاورش عزیز دشت بزرگ بود نائل شد .
و در روز باشکوه اربعین سرور و سالار شهیدان که هفت آسمان در تسخیر مولای شهیدان است این شیرزن کربلائی از فرش تا عرش بدرقه شد تا در بهشت برین و تا ابد در کنار صالحان و مومنات و به همجواری با بی بی دو عالم حضرت زهرای مرضیه و حضرت زینب کبری سلام الله علیهما مشرف گردد .

بروح مطهر پاسدار دلاور سپاه اسلام شهید عزیز دشت بزرگ و پدر گرانقدر و مادر مومنه اش تعظیم می کنم و درود و صلوات میفرستم
روحشان آرام و شاد باد

بنویسید شدم پیر اباعبدالله

نوکری پیر، به تعبیر اباعبدالله

بنویسید که از کودکی ام تا حالا

بوده ام پای به زنجیر اباعبدالله

طفل جانم که چنین شیر شده در پیری

خورده در کودکی اش شیر اباعبدالله

شیر مهر پسر فاطمه را در کامم

در ازل ریخت علمگیر اباعبدالله

روز و شب در پی برپایی بزمش هستم

فکر و ذکرم شده درگیر اباعبدالله

سرنوشتم چو حبیب بن مظاهر انگار

گره خورده است به تقدیر اباعبدالله

به گمانم که شبی پای علم می میرم

چشم در چشم به تصویر اباعبدالله

آخرش روز دهم جان مرا می گیرد

روضه ی سخت و نفسگیر اباعبدالله

از بهترین خوابهایی که داشتم اونایی بود که خسته دراز کشیده بودم و مادرم

چادرش رو میکشید روم تا بخوابم

از عطر چادرش مست میشدم

انگار یه واحد مورفین! به آدم تزریق کردن

کاش "ادکلن بوی مادر" داشتیم!

مادرهای ما از نسل مادرهایی هستند که تخت دونفره نداشتن اما شب سرشون رو

با شریک زندگیشون ،روی یک متکا میذاشتن

عاشقانه هاشون رو جااااار نمیزدن .

مادرهای ما از نسل مادرهایی هستند  که به تدریج قناعت وقانع بودن افتخار میکردند .

مادرهای ما یک میز پر از عطر ولاک و سرخاب وماتیک نداشتن اما بعد از حمام لپهاشون

گل می انداخت و لباسهاشون بوی عطرِحنا و گلاب میداد .

مادرهای ما با کم وزیادِ زندگی ساختن و دَم نزدند .

صبور بودن.

کیک تولدو کادو ولنتاین وسالگرد ازدواج نداشتن اما خنده هاشون عمیق واز ته

دل بود .

مادرهای ما هود و ماکروفر و ظرفشویی نداشتن اما خونه هاشون همیشه بوی

تمیزی میداد .

عطر ِغذاشون تا سر کوچه میومد .

سبزی و نون تازشون همیشه تو سفره بود .

شیشه های ترشیشون روی طاقچه چیده بود

نگران مانیکور پدیکور ناخنهاشون نبودند.

با دستهاشون کتلت درست میکردند اونقدر خوشمزه که انگشتامون رو هم باهاش

میخوردیم

مادرهای ما واقعی بودند

زنده هاشون موندگار
و رفته هاشون بهشتی .

*به افتخار تمام مادرهای پاک و نازنین مان تعظیم می کنم*

❤